meri xmas

masaya.

meri xmas sa inyong lahat.

pero kahet anong blissful hapiness ang idulot, isa lang ang payo ng kaibigan ko. to never trust an unpredictable guy!
hehehe

talking would really do some good

medyo nagliliwanag ang malabo kong mundo.

parang, pero unless masabe nia ng deretso sa kung anong gusto nia sa buhay nia at
kung ano ako sa buhay nia. hah. as if i mean something to him.

ewan. sabe nia kung ano daw ang nasa isip ko yun na daw un. pano kung isipin kong ako ang only one for him, tapos hinde pala. one thing is sure hinde cia nag bibiro. pero parang hinde ren cia sigurado.

cguro parehas kame confuse. sa kanya ren kc magde depend ang natitirang sanity ko sa sitwasyon namen.

oh well, hopefully he can think straight. so i can see straight

ano ba ito. am i making sense?

i dont know.

hopefully we can talk, like normal people do. hopefully.

and the confusing game starts

hei!

so this is how it is.

i think we are just friends. nothing more nothing less

i like to think what we are now is a little bit meaningful than what we have before.

i really like to think that way. but i guess maybe, there is really nothing to look forward in to.

this is hard. i really like to believe that i mean something to you, because i am sensing something different from our reactions to each other. (although a lot of times my senses fails me. my propioception is no better than yours.) we need to communicate. we need to talk like normal people do. we nid to do better.

there is so many gud things to look forward to. please. just please be the person that i want you to be. be that person i wish you will be. be that person who will be just there to give me that "natural high".

please. please.

now i am more confused

at syempre ginulo mo na naman ang mundo ko.

o baka iniisip ko na naman ito.

ano bang nangyare?

sinabayan mo lang naman ak umuwe, ginulo mo pa yung buhok. pinalo tuloy kita

parang feeling ko nga lahat ng asar ko seyo, ibinuhos ko dun sa pagpalo ko.

ewan ko ba. hindi ko alam kung anong gusto mo mangyare.

cguro naguguluhan ka ren sa akin.

alam ko na regalo seyo sa xmas. isang case ng red horse. sana naman pagkatapos nun, masabi mo na ang gusto mong masabe.

or magliwanag ang buhay para may sense na tayo sa isa't isa

ewan ewan

one thing i know is sure. balik tayo ulet sa dati. barkada na tayo ulet, kc nagugulo mo na yung buhok ko at napapalo na kita.

masaya na ako nun.

bahala ka na nga.

may isang tao ako na-miss

may isang tao akong na-miss.

kung alam ko lang sana kung paano basahen ang takbo ng isip nia

ewan ko.

sana sigurado ka sa mga sinabe mo. ay male sana pala seryoso ka sa sinabe mo, kase sobrang gusto na talaga kita paniwalaan. sobrang abot langit na ang dasal ko at gusto kitang paniwalaan.

sana hindi lang hangang salita. sana may kasamang effort. pasensya ka na demanding ako. gusto ko kase ng atensyon mula sa iyo.

ewan. kainis ang senti ko tuloy.

ikaw kc.

minsan naitatanong ko tuloy sa sarili ko bakit kailangan effort lahat.

bakit hinde pwedeng maayos naten ng ganun na lang.

hindi ba pwedeng magising na lang tayo, na prehas tayong masaya. kahet hindi mind rockin hapiness. yung masaya lang na may peace of mind.

it's been a year. nothing's happening or maybe there has been little improvement. minsan isang daan beses ko na tinatanong ang sarili kong bakit nag pupumilit akong hintayen ka, hintayen ka na magkaroon ng "balls" to actually do something about what youre saying.

or worst come to worst... i had the wrong impression or maybe i wasn't good enough in realizing everything was just the effect of the ethanol that we have ingested.

you see, it simple. it's either there is something or nothing. para yang black or white eh. hindi ako naniniwalng may gray zone...

tama b?

but still...may energy pa akong maghintay. so dito lang ako. literally praying. literally waiting

malapit na matapos ang buhay ko na alipin sagigilid!

matagal ding panahon na natigil akong magsulat.

biruin mo may six months din ang lumipas ng huli kong entry

what has been happening to me?

ewan! feeling ko aliping sagigilid ako. sa ospital ikaw ang pinaka mababang uri ng tao sa mundo, pero pagdating ko naman sa bahay sobrang parang prinsesa ang turing.

kaya nga minsan hindi maiwasan hindi maging mayabang sa mga taong wala namang kinalaman sa tunay na sitwasyon ko

ewan, isa lang ang natutunan ko ng maige at nahirapan ako talaga akong idevelop.

eto ang pagiging pasensyoso

pasensyoso sa patient, sa ka grupo, at sa mga katarabaho ko na minsan talaga namang alila ang turing sa iyo

pero kung tutuusin, masaya cia.

mahirap pero masaya
marame akong natutunan. marame akong natuklasan, mas naging mature ako. mas naging magastos. hehehe

mahirap maging alipin. pero alam ko pag natapos ito masarap namnamin ang pinaghirapang abutin.

alam ko pagkatapos ng lahat ng ito, may ngiti na mamumutawi sa aking labi.

bagocng case conference

isang masayang pabaon ng kahapon

simple lang naman ang nangyari kagabe.

kahapon ko ulit nakita ang mag HS friends ko.
masaya. makulit. madameng halakhakan. nandun den ang mga minsang pagbabangit ng mga sad moments ng buhay pero mas lamang ang mga ngiti at hagikgik. mas lamang nag mga ngiti

isa itong magandang pabaon sa akin bago ko simulan ang tinatawag na hell rotation sa clerkship.

ang medicine rotation...ewan
bahala na sa june.

basta ngayon masaya ako. at babaunin ko ang mga alaalang ito para may pgkuhanan ng lakas at pag asa...ewan...ewan

at muling nagbabalik si gundina

Ano na nga ba ang bago ngayon sa buhay ko. madame.

ang nakalipas na dalawang linggo ng buhay ko ay iginugol s apagapasok sa eskwelahan. Walang palya na pumasok mula alas otso ng umaga hanggang alas singko ng hapon. Samahan mo pa ng mga mahabang pagsusulit sa mga bagay na inaral ngayon at noong mga nakalipas na taon. At idagdag mo pa ang takot at pag -iisip na kailangan kong ipas ang mga ito dahil dito nakasalalay ang katuparan ng aking pagtatapos sa kursong ito, na dalawang taon pa mula ngayon.

ang buhay parang maiihahalintulad ko sa mga long exams. paulit-ulit lang ang mga tanong pero iba-iba nag sagot ko, parang sa buhay ko paulit-ulit ang tema ng problema pero para bang iba-iba ang solusyong naiisipko sa oras na makaharap ko sila.

ewan ko. paulit -ulit din akong nabibigo, nagtatagumpay, nanghihinayang at nagpapasalamat.

madrama na ba. sa estado ng buhay ko ngayon iisa lang ang napatunayan ko. Na minsan pala sa buhay ng tao possible mangyaring parang telenovela ang buhay. Na minsan inakala kong eksaheradong pagtanggap ng mga pangyayari sa mga bagay bagay na dumarating ay sadyang natural na reaksyon ng isang taong binabalot ng samo'tsaring damdaming, may katotohanan at katuturan sa mga oras na iyon.

Ang mga bagay na mababaw sa aking pandinig at inakala kong madaling solusyonan, ay hindi pala ganun kadaling harapin sa oras na ikaw ay kanyang salubungin.

Ngunit hindi ito ang "drama" ng buhay, hindi isang palabas na puro luha at paminsan minsang tuwa ang naiidudulot.

Hindi ko ren alam ang tawag. Hindi ko alam kung paano ko siya bibigyang saysay para lubos ninyo akong maunawaan.

Ang tangi kong nalalaman at pinaniniwalaaan ay ang pag-asang hinid man umayon sa akin mga pangyayari ngayon, pero maaring bukas...may pag-asang ang langit ay muling ngingiti at babati ng isang magandang umaga bitbit ang isang toneladang pag-asa

bukas ayos na ito...bukas lilipas den ito.

marameng salamat!